In de jungle

Vanmiddag heb ik onderstaand verslag geschreven. Nu zijn we net terug van de stad waar we bij een hotspot aan de Ping rivier wat hebben gegeten en gedronken. Weer lekker op de scooter zo gaaf om door de straten te touren, wat zitten we dan heerlijk rustig hier. Maar erg leuk om te zien, vooral waar we waren, heel veel locals en al-le-maal aan de Whiskey, waren echt de rijke chiang maiers, weer veel om te kijken;) maar geef ons toch maar lekker de authentieke tentjes, wat een tegenstelling met de afgelopen dagen.....

Oi is weer hier voor een heerlijke oilmassage van een uur in de achtertuin. Want die hebben we dik verdiend! Vanochtend heb ikzelf nog even 3 kwartier hardgelopen om de spierpijn een beetje eruit te lopen, Gerdian mee op de fiets als watervoorziening en om met een stok  honden op afstand te houden. Ik dacht al wat zoekt ie nou toch aan de kant van de weg? Nou de stok hielp, 1 keer blaffen , 1 keer stok opheffen en stil waren ze, en vooral: ze bleven waar ze waren, wel zo fijn. Niet dat ze echt iets doen, maar toch....Verder dus maar lekker rustig aan gedaan. Al ben ik zo ontzettend blij dat ik het allemaal kan, had ik 2 maanden geleden niet durven denken.  Rust was ook goed om alle indrukken weer even te verwerken...

Maandagmorgen om 10uur werden we opgehaald met een kleine truck. De ochtend voelde ik me toch best beetje zenuwachtig. Wat konden we verwachten? We stopten op een pleintje waar alle trucks verzamelden bij de lokale markt en een supermarkt. Hier kocht de chauffeur van alles aan etenswaar en gingen we verder met onze groep van 8 personen. Wat later bleek echt stuk voor stuk ontzettend leuke mensen. De kleine truck reed wat meer de bergen in en op een gegeven moment sprong er, als een apie, een 'jochie' met petje, spijkerbroek en slippertjes an de achterkant erop en klom op het dak om het laatste stukje mee te rijden. Even later bleek dat dit onze gids was voor de komende 2 dagen: Pot. Heel veel zei hij niet in het begin, behalve toen hij hoorde dat wij Nederlanders waren ' ik ben om op te vreten' en dat heeft hij meer dan waargemaakt tijdens onze jungletocht. De zakken met etenswaren gingen trouwens in een grote zak met iemand mee op de brommer. Het 'jochie' is een man van 27 die op zijn slippertjes zijn weg door de jungle vindt en ons meeneemt in zijn wereld. Helemaal op zijn eigen manier, niks nep, toeristisch of wat dan ook.

Een mannetje die zo dicht bij de natuur staat en daar vooral mee speelt en ons daarin laat ervaren, voor de gek houdt met grappige spelletjes met alles wat hij onderweg vindt,  laat verwonderen over mooie dingen (niet oh my god, maar oh my buddha;)  en ons vooral ook heel veel liters laat zweten. En Ons laat proeven van alles wat daar groeit, maar ook leeft(!!!) Van jelly drilpudding uit de bamboestokken, tot passievrucht en nog iets waarvan we de naam niet weten, klein oranje met lichtbruine schil eromheen tot oranje mieren!!!Echt niet dat ik die krioelende beesten ging eten, Gerdian wel, ja hoor. Ze zijn een beetje zuur en bijten nog wat op je tong zei ie. Je doet maar lekker, ik vind daarna de rijst in een pakketje van bananenblad die we bij een prachtige waterval eten veeeel lekkerder. We kunnen daar lekker zitten en onze mowgli gaat op zoek in de bomen naar takken, zoekt de beste uit en maakt met zijn megascherpe en grote mes een mooie katapult. Natuurlijk daarna even schieten op een flesje en nadat hij nog een bananensigaret had gehad (bananja, er volgen er nog vele, ook vooral door de dorpsbewoners) gaan we verder.

Dan begint het echte werk. Kleine paadjes, natuurlijk met allerlei obstakels, steil bergop en bergaf, dat is soms nog moeilijker en enger. Af en toe beetje glijden, blij dat het geen regenseizoen is, maar we komen er. Met een hartslag richting 180 en liters vocht verliezend maar alles zo mooi groen en met de mooiste vergezichten. We zitten ten noorden van Chiang Mai in de bergen en je kijkt uit op de hoogste berg hier van bijna 2600 meter, de Doi Inthanon. Na 1 van de laatste beklimmingen kijken we naar beneden op het dorp waar we de nacht zullen doorbrengen. Het is een dorp van de Karen. Dat is de grootste van de zeven bergstammen die hier in het Noorden leven.  Elk volk heeft zijn unieke identiteit, cultuur, religie, taal, kunst en kleding. Ze leven allemaal in het hoogland en hun hoofdbestaan is de landbouw. De karen zijn afkomstig uit Myanmar.

Beneden in het dorp aangekomen lopen we over de zandpaden naar Pot's huis. Het enige waaraan je ziet dat hij hier iedere week een of twee keer een groep toeristen ontvangt is de grote stenen slaapruimte met matjes en klamboes en een klein huisje met een westers toilet, natuurlijk gewoon met de gebruikelijke ton water ernaast. Verder staat hier in deze hoek van het dorp het schooltje (creche ) voor de 18 jonge dorpskinderen, waarvan we buiten op een bordje zien hoeveel er vandaag zijn geweest of hoeveel er ziek waren. En vervolgens het huisje van Pot zelf met zijn vrouw Siriphon en hun 4-jarige dochter Putticha, of in Karens: Bi-Bae. Net als haar vader: om op te eten! En zijn schoonouders wonen daarnaast.

De dorpsvrouwen zijn er even om wat aan te bieden om te kopen, zoals sieraden en sjaals, maar dan gaan ze weer weg. Even voel je je dan wat opgelaten maar Pot legt uit dat ze blij zijn dat we kennis willen maken met hun levenswijze en we daarmee juist iets betekenen om hun karige inkomen aan te vullen. Want dat is het: naast wat landbouw, wat tours , wat illegale houtsnijderij moeten ze verder maar kijken wat ze kunnen aanpakken. Vooral Pot zelf. Nu zien en horen we zijn serieuze kant en is hij ineens een intelligente man van 27 met een heel groot hart die het allerbeste wil voor zijn familie en vrienden. Hij zorgt voor hen. Zijn schoonvader is naar later blijkt ziek van de (te veel) eigengemaakte whiskey hier in Thailand met te veel ethanol. Veel ziekenhuis en psychiatrische inrichtingen. Nu zit hij maar te lachen en te roken en ze laten hem, wat moeten ze anders...Schoonmama is rustig en rookt en drinkt later bier net zo hard mee. Pot vertelt dat hij samen met zijn vrouw en schoonmoeder het werk doet op o.a. de rijstvelden. Hun hutjes, het is 1 ruimte waarin ze alles doen en met elkaar leven. Als we dan vragen wat hij nog wil is dat enerzijds elektriciteit doortrekken van de school naar zijn hutje, want er is niets. Maar als het dorpshoofd dan zegt dat het omgerekend 250Eur kost, kiest hij anderzijds ervoor om liever 3 varkens te kopen en weer wat andere gewassen te verbouwen. Voor hem zijn die keuzes heel makkelijk vanuit de zorg voor zijn familie. 

In hun hutje starten ze  direct met het maken van eten op het vuur. Ondertussen vraagt schoonmama gerdian en mij of we even meegaan de vallen zetten. Natuurlijk gaat de kleine meid ook mee, zo vrij als ze is, af en toe natuurlijk met Engelse woorden, we genieten van haar....de zelfgefabriceerde vallen die we die middag al hebben gezien vult Gerdian met rijst, we lopen dwars door de velden, langs de ossen en nu maar hopen dat de ratten! erop af komen. Pot zelf gaat normaal gesproken ook 's nachts jagen op wilde katten en vleermuizen. Jongens, wat een andere wereld...Gelukkig eten wij daarna overheerlijk, gewoon kip en pompoen(gaan we vanuit). Kort daarna wordt het al donker. Licht van kaarsjes en een kampvuur, ook voor de warmte want het wordt echt koud in de bergen. en dan leren we de rest van de groep nog beter kennen. We hebben onderweg al veel gelachen. Ik zal ze even voorstellen: Alberto en Luciana uit Rosario, Argentinië. Hij is 58, zij een stuk jonger en zijn 2e vrouw na de dood van zijn vrouw, hebben 3 bekende restaurants, en hij is een echte clown, zo gek als een deur en strakgetrokken door liftings en botox maar vertelt dat ook net zo makkelijk en met veel humor. Matt en Zepp uit Thun, Zwitserland, als je ze ziet, vol met tattoos (hij heeft een shop) en piercings maar zo sociaal en aardig en echte natuurliefhebbers.  In de breedste zin van het woord dan want alle Thaise paddestoelen en bladeren hebben ze al wel gerookt of gegeten;) en Silva en Mingo uit Rimini, moesten even ontdooien maar later erg leuk. Het maakte de trip extra bijzonder met deze leuke groep. 

Even later maken we kennis met de dorpsoudsten. Ohhh wat hebben we ontzettend gelachen, headlight op, bij het kampvuur en de meest gekke trucjes en spelletjes, met een biertje en grote bananensigaar erbij. De hans klok  van het dorp zeg maar. Onvergetelijk! Mensen van het dorp kwamen en gingen en de sterrenhemel in deze aardedonkere omgeving, niet te geloven zo mooi. En de geluiden....
Toen werd het echt tijd om te slapen, hard op de grond maar samen onder de deken gelukkig warm, met alle kleren aan, alleen een koud voorhoofd en neus en aaaaaardedonker. Verder toch nog prima tot half 8 geslapen. En dan wakker worden, de zon achter de bomen, het vuur in de hutjes om te koken is alweer volop aan(met de kolen van de stukken hout in ijskoud water uit het kampvuur van de avond ervoor) en de familie van Pot is alweer bezig. Ik ben maar gewoon gaan zitten en kijken, in de verte de bel en daar zag ik zelfs een monnik lopen. Nadat we ons met water uit de regenton ietsje hebben gewassen en tanden hebben gepoetst, alles onder toeziend oog en met meedoen van Bi Bae krijgen we zelfs koffie en daarna een ontbijt met scrambled eggs en vers fruit, haha wat een luxe! Daarna brengen we Bi bAe naar school , daar heeft ze natuurlijk geen zin in, maar leuk om al die knurftjes in netjes dezelfde schooluniformpjes te zien. Daarvoor deed ze nog even snel haar huiswerk, Engelse woorden! Het was gewoon moeilijk om daar weer weg te gaan, zo bijzonder. 

Gelukkig was het laatste deel van de tocht niet zo heel heftig meer. Veel afdalen, paar keer uitgegeleden, wederom een waterval en onze jungleman die vooral met bamboe in de weer was. Je gelooft niet hoe dik de bamboe hier is. Beneden stond weer een kleine truck te wachten die ons naar de olifanten bracht. Prima om even op deze gigantische beesten te zitten, ze aan te raken en te voeten maar als we de haken zien die ze gebruiken besluiten we ook direct dat we de hele dag met olifanten overmorgen gaan cancellen. Geeft ons toch geen goed gevoel. We hebben er 1 van 40 jaar die niet echt wil, en dan is het niet echt fijn om te zien hoe ze daarmee omgaan. Echt niet ons ding. Het laatste stukje leggen we af over de rivier met een bamboevlot van een meter of 10. Met z'n vieren erop met een 'captain' die ons vooruit duwt. Een beetje Zoals in Venetië maar dan net anders, met wat watervalletjes en stroomversnellingen een relaxt en verfrissend tochtje. 
En dan is het echt voorbij....we nemen afscheid van de groep en nemen 'thuis' een drankje, we moeten echt alles laten bezinken, wat een ontzettend gave ervaring. 1 van de mooiste dingen die we ooit hebben meeemaakt. 

Een heel verhaal zo, maar zoals jullie begrijpen is het amper in woorden te vatten. Toch geprobeerd, zodat we het nog eens kunnen nalezen. Het staat in ieder geval voor altijd in ons geheugen gegrift.....kijk ook maar naar de foto's, soms zeggen beelden meer dan woorden. 

Gerdian is nu klaar, dus nu ben ik aan de beurt voor een heerlijke massage. Ik ga gauw. Dikke kus allemaal!